امروز همراه با بچه های کلاسمون رفتیم از یه جایی بازدید کردیم.

به یه دنیای جدیدی رفتیم دنیایی که بعضی از آدمهاش هیچ احساسی نداشتن.دنیایی که ما اصلا واسشون اهمیت نداریم ولی اونا واسه ما خیلی اهمیت دارن و همیشه دوست داریم بهشون توجه کنیم و دوستشون داشته باشیم.اونا توی دنیای دیگه سیر میکنند و انگار نه انگار ما هم در کنارشون هستیم.

آره دوستان عزیزم ما رفته بودیم به یه مرکز کار درمانی کودکان استثنایی.

در نگاه اول وقتی این کودکان رو میبینید خیلیییییییییییییییییی میخندین ولی بعد آنچنان تمام وحودتان رو اشک و غم میگیره که دوست دارین بیمیرین(البته دور از جون)

خیلی بچه های ناز و خوبی بودن.اونا از دنیا فارغ شدن و هیچ چیزی واسشون اهمیت نداره جز نفس کشیدن تا لحظه مرگ.

بعضی هاشون احساس داشتن و ماها رو بوس میکردن میگفتن خاله یا عمو.خیلی دوست داشتنی بودن.

من تصمیم گرفتم ادامه درسم رو توی حیطه روانشناسی کودکان استثنایی ادامه بدم.خیلی دوست دارم باهاشون زندگی کنم.

شاید واسه شما خنده دار باشه ولی واسه من یعنی زندگی.اینجوری قدر زندگی خودم رو بیشتر میدونم و بیشتر شکر گذار خدای بزرگ میشم.

بهتون پیشنهاد میکنم فقط یه بار فقط یه بار به یکی از این مراکز برین و از نزدیک این بچه های دوست داشتنی رو ببینید.

نظرات شما عزیزان:

ghazal

ساعت3:06---17 خرداد 1391

[وب سایت]

slm aziiizaaaaaaam.....chetori?!?!!?pish ma bia milad joon!!!!
ishala ke movafagh bashi aziz
hatman ghabooli

frozen girl

ساعت2:21---11 ارديبهشت 1391

manam ye bar az nazdik didameshoon
ehsaseto dark mikonam

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: